من از هزار سال خستگی از کنج زندون اومدم
دلم کویر غربت به عشق بارون اومدم

**
غرور تیکه تیکهمو رو می خوام که مرهم بذارم
غصه های یه عمرمو رو دوش عالم بذارم

**
من پی دست پاکییم دوباره قلب پیرمو
پاک کنه و رها کنه رویاهای اسیرمو

**
می خوام که از یاد ببرم هر چی ازم گرفته شد
می خوام فراموش بکنم هر چی داشتم پنبه شد

**
خنده ی تلخ آدما همیشه از دلخوشی نیست
گاهی شکستن دلی کمتر از آدم کشی نیست

**
گاهی دل اونقدر کم می شه که گریه هم کم میاره
یه حرف خیلی ساده هم گاهی چقدر غم میاره

**
بالا رفتیم ماست بود
اون پایینا دوغ بود

*
قصه عشق صادق انگار همش دروغ بود

 به قلم : مشکی پوش